Thursday, May 7, 2009

Communication (संचार )

आज विस्व यती सागुरिएको छ जहाँ म सोच्न पनि सक्दिन ,किनकी समय यती पनिवर्तशिल छ जहाँ यदी कुनै कुरा (खबर ) एक व्यती बाट अर्को व्याक्तिमा पुर्याउन पर्दा कती गाह्रो थियो । तर आज संचारको माध्यमले गर्दा कुनै पनि विस्व को एक कुना बाट विस्व हेर्न सकिन्छ । जहाँ धेरै भन्दा धेरै सजिलो बनाइ दिएको छ communications (computer,phone) को सन्जाल ले जहाँ एती धेरै सजिलो अनी फाईदा जनक भएको छ तर पनि यस समयलाई सबैले बुझ्न नसकेर दुर्पयोग गर्दै छ कि जस्तो लाग्छ । त्येसैले सबैले सोच्नु पर्ने कुरा हो म कतै time pass त गरिरहेको छैन ? ? ? एउटा communication को माध्यम बाट अनी आउछ कुरा भबिस्य को ।

फाईदा धेरै छ संचारको बिकासले धोल बजाएर सुचना दिने थाउमा टेलेफोन को आबिस्कार भएको छ एउटा पंक्षि परेवाको शाहएतामा पथाइने पत्र internet को शाहएताले minute भर्मा एक ब्यक्ती बाट अर्को ब्यक्तिमा हस्तान्तरन गर्न सकिन्छ जस्को आबिस्कार विस्व चमत्कारपूर्ण हुनपुगेकोछ । जस्लाई हामीले अझ समयमा बुद्धी पुर्याउन सकियो भने लाग्छ अझ यस्को बिकासले विस्व सागुरो हुन पुग्छ विस्व सागुरो हुन भनेको हरेक मानिस को जीवनस्थर बदनु हो ।तर मलाई लाग्छ केही मानिसहरुले यस्लाई unnecessary रुप्मा use गरिरहेको छ यस बाट बिक्रिती पनि फैलाउन सक्छ किन कि मैले पनि धेरै करा हेर्ने गर्छु तर कहिले काही online कर्ता हरु बाट unuse कुरा हरुपनी पाउछु त्यो मेरो लागि unnecessary things हो । ठीक छ मानिस नयाँ कुरा सिक्न अनी हेर्न,खोज्न चाहन्छ र त्यो काम गर्नु पर्छ त्यस्बाट नै परिपर्तन हुन जान्छ तर 'म' आफु के गर्दै छु भन्ने कुरामा भने गम्भिर भएर सोच्न पर्छ ।

राज कुमारी
उदयपुर

Tuesday, April 21, 2009

कबिता

के दिउ अब ?


कोशेली तिमीलाई के दिउ अब
मसँग बाँकी यही मुटु थियो
त्यो पनि आज खरानी भा छ ।

पहिलो भेटमा नजर दिए ,
नजरपछी मुस्कान
यसरी सारा संसार दिए
सातोमा तिमीले वेदना दियोउ

के छ र अब तिमीलाई दिनु
रहेको बाँकी दुई थोपा आशु
पुग्दैन भने त्यो पनि माग
कोशेली तिमीलाई के दिउ अब ?

मेरो मनमा तिम्रो माया
कति थियो कती
सकिनछु पुर्याउनलाई
तिमीले खोजे जती

माझ्धारमा छोडि गयोउ
सम्पत्तिलाई तानी
के छ र अब तिमीलाई दिनु
रहेको बाँकी म जिउदो लास
पुग्दैन भने त्योपनी माग
कोशेली तिमीलाई के दिउ अब ??
रस्मिन "उदासी "

गजल

विरहका भाका हाली गीता सधैं गाउछु अचेल ,
साझ बिहान नित्यकर्मा भात्तितिरै धाउछु अचेल ।

संसारमा आफ्नो भन्नु एउटै उनी थिइन मेरी ,
उसैले नै छाडेपछी दुइचार बोतल लाउछु अचेल ।

वर्तमानलाई पोल्ने मेरा अतितलाई पछ्याउद ,
त्यही पुरानो घर पनि आधारआतमा आउछु अचेल ।

आधा जीवन बाँकी थियो धेरै थिए प्यास मेरा ,
त्यो प्यास मेतने चिज रक्सिमात्रै पाउछु अचेल ।
साझ बिहान नित्याकर्मा भत्तीतिर धाउछु अचेल ।
लीला राइ

Monday, April 13, 2009

म एउटा सस्तो ब्यापारी

Lil (chhora) Thanks for your poem.

म एउटा यस्तो ब्यापारी
मेरो जोवन
मेरो योअवन मैले बेचे
सधैंलाई बेचिन केही क्षणलाई त हो नि
त्यो पनि आनन्दसाथ
ग्राहकले किन्यो
तर
बोकेर लगेन ,चाखर गयो ।
म जनवर भाईन
कुनै माल्ताल भाईन
जस्लाई लगेर बाधेर राखोस्
कोठामा थुनेर राखोस्
म बाधीए - अङ्गलोमा
म थुनिए -योउन्भूत नझरेसम्मा
त्यो पनि बन्द कोठामा ।
म सस्तो ब्यापारी भए
मैले आँफैलाई बेचे
कहिले रात-रातभरलाई बेचे
त अहिले एक सतलाई
हो, यो शब्द पनि यही सिके
सिक्न त म सत्कर्मा चाहेन्थ्ये
तर
परिस्थितीले बाध्यतामा पर्‍यो
सैयोउ भुस्तिघ्रेको लच्छराइ / लुछाइ अनी तोकाइ
सब आनन्दसँग सहन सके ।
मेरो जोवन
मेरो योउवन मैले बेचे ......................
ए !
मलाई सोध्नु भ को हो ?
मैले मलाई बेचिन
खाली योउवनलाई बेचेकी
केही रहरमा केही बाध्यतामा
आफ्नै शरीर त हो
ग्राहक हेरिहेरी मोलगर्छु
के मैले भुल गरे र ?
मलाई पनि त बच्चन छ
पती छैनन, छोराछोरी छन
शहरमा कुनै काम पाइन
अ,
मैले कसैको छोरिन
कसैको मागिन आफुसँग
भएको चिजमात्रै त बेचेकी
त्यो पनि सस्तोमा
खाली एउटा बाच्ने बहानामा ।
तपाईं मलाई बेश्या भन्नुहुन्छ ?
जरुर म शरीर बेच्छु
योउवन बेच्छु
बेचेर म ब्यापारी भए
बेश्य भइन
म एउटा सस्तो ब्यापारी भए ।
समाप्त ।।
लील बहादुर राइ